Eén van mijn favoriete hip hop albums komt niet uit de bakermat van New York City, zelfs niet uit de Verenigde Staten, maar van een bleekscheet met een vettig Londens accent. Mike Skinner mag dan niet de meest flitsende rapper zijn, hij is wel een sterke verhalenverteller.
‘A Grand Don’t Come For Free’ is dan ook niet zomaar een verzameling losse nummers, maar één doorlopend geheel. Een conceptalbum. Een periode uit het leven gegrepen, verteld alsof je het zelf meemaakt.
Het verhaal begint bij zo’n dag waarop alles fout loopt. Zo’n dag waarop je beter in bed was blijven liggen. Just one of those days. Saldo ontoereikend, telefoon plat op het moment dat je net een belangrijk telefoontje moet doen, auto die door een plas rijdt en je zeiknat maakt. Om dan als grande finale nog 1000 pond te verliezen. ‘It was supposed to be so easy’, maar dat bleek het dus deze keer niet te zijn. En dat alles op een bombastische beat.
Daarna kruipen we met ‘Could well be in’ in Skinner’s hoofd tijdens een date. Alweer allemaal uiterst herkenbaar verteld. De gedachten en twijfels die iedereen wel eens heeft tijdens (of net na) een afspraakje.
Helemaal anders gaat het eraan toe in ‘Not Addicted’, waar Mike er op pompende beats een fortuin door jaagt met weddenschappen. De vettige raps compenseren gelukkig wat de overdreven beat.
Topper van het album is en blijft wel ‘Blinded by the Lights’, waar we alweer in zijn hoofd kruipen, maar deze keer tijdens een stevige potje binge drinking (en meer), terwijl hij op zoek is naar zijn vriendin. Die ondertussen met andere dingen bezig is. Allemaal perfect geïllustreerd in de bijhorende videoclip.
‘Wouldn’t have it any other way’ is dan weer ver weg van het feestgedruis, en verweeft het contentement van verliefd samenzijn met het uitstelgedrag van iemand die wat te veel wiet rookt en liever thuis in de sofa blijft hangen. Alweer een rustig nummer dat afgewisseld wordt met wat stevigers, want in het volgende nummer wordt hij door C-mone uit datzelfde huis gegooid.
‘Fit but you know it’ is dan weer vintage The Streets, met Skinner op een achtergrond die aan Blur (‘Parklife’) doet denken. Eindigt natuurlijk weer met een glas teveel op en ruzie met de buitenwippers. Wangedrag dat hij zich daarna beklaagt in ‘such a twat’.
‘What is he thinking?’ is alweer een sterk staaltje van in het hoofd te kruipen, dit keer niet enkel van Mike maar ook van zijn vriend/vijand, waardoor het verhaal zich over een dreigende beat stilaan dramatisch ontwikkelt.
‘Dry your eyes’ is dan weer het moment waarop alles finaal fout loopt, en zonder twijfel één van de mooiste break-up songs.
Afsluiter ‘Empty cans’ begint dan ook behoorlijk pissig. Mike neemt alles negatief op, en maakt daarop alles nog erger. Tot het nummer met een rewind opnieuw begint en hij tot inkeer komt. Alle puzzelstukken van rest van het album vallen op hun plaats (zoals de verloren 1000 pond die weer boven komt), en met een positievere instelling komt alles uiteindelijk toch weer goed. Als in een modern sprookje.
Picture http://www.clashmusic.com
Comments